24 سجّهێن رۆچا تئیی آدلێن کارانی زِگرا کنان چیا که آ که منی آزار رسێنگئے لۆٹۆک اتنت، سرجهل و شرمسار بوتگاَنت.
منی بُهتام جنۆک شرمسار و تباه باتنت و آ که منی آزارئے پدا اَنت پَشَل و شرمندگ باتنت.
منی چمّان دژمنانی شِکست دیستگ و گۆشان بدکارانی سرشکونیئے هبر اِشکتگ.
گڑا زبانُن سجّهێن رۆچا تئیی اَدلا گوانکَ جنت، تئیی ستا و سنایا.
شَرّێن مردم چه شَرّێن گنج و هَزانگا شَرّێن چیزّ درَ کنت و سِلّێن مردم چه سِلّێن هَزانگا، سِلّێن چیزّ.
تئیی آدلێن کارانی هبرا کنان، سجّهێن رۆچا تئیی داتگێن نجاتئے جارا جنان، هرچُنت که آیانی هساب چه منی زانگا ڈنّ اِنت.
دپُن چه تئیی تئوسیپا پُرّ اِنت، چه تئیی شان و شئوکتا سجّهێن رۆچا.
پهرێزکارئے دپ هکمت تالانَ کنت و زبانی اَدل.
آ که منی سرا ”هه، ههَ“ کننت، چه پَشَلیا پُشتکا کنزاتنت.