17 او هُدا! تئو منا چه کسانیا سۆج داتگ، مُدام تئیی اجبێن کارانی جارا جنان.
ورناێن مردمے چۆن وتی راها پاک داشتَ کنت؟ گۆن تئیی هبرئے رَندگیریا.
چیا که تئو، او هُداوند، منی اُمێت ائے و چه کسانیا، او هُداوند، اۆست و اُمێتُن تئیی سرا بوتگ.
چه تئیی هُکمان وتی دێمُن نترّێنتگ که تئو وت منا تالیم داتگ.
او سجّهێن هُداتُرسان! بیاێت و بِشکنێت، هما چیزّانَ گوَشان که په من کرتگاَنتی.
تان وتی شُگرگزاریئے تئوارا بُرز کنان و تئیی سجّهێن اَجَبێن کارانی کِسّها بیاران.
بله په من وشّی همِش اِنت که هُدائے نزّیکا ببان، هُداوندُن وتی پناهگاه کرتگ، تان تئیی سجّهێن کاران جار بجنان، او هُداوند!