15 تئیی آدلێن کارانی هبرا کنان، سجّهێن رۆچا تئیی داتگێن نجاتئے جارا جنان، هرچُنت که آیانی هساب چه منی زانگا ڈنّ اِنت.
او هُداوند، او منی هُدا! تئو په ما بازێن اَجَبێن کار و شئورے کرتگ، هچکَس تئیی مَٹّ بوتَ نکنت. اگن بلۆٹان تئیی کارانی بارئوا جار بجنان و هبر بکنان، همینچُک باز اَنت که چه هسابا در اَنت.
گڑا زبانُن سجّهێن رۆچا تئیی اَدلا گوانکَ جنت، تئیی ستا و سنایا.
ترا هر رۆچَ نازێنان و تئیی ناما ستا کنان، اَبد تان اَبد.
دپُن چه تئیی تئوسیپا پُرّ اِنت، چه تئیی شان و شئوکتا سجّهێن رۆچا.
سجّهێن رۆچا تئیی نامئے سرا شادهیَ کننت و چه تئیی اَدلا سربُلند اَنت.
سجّهێن رۆچا تئیی آدلێن کارانی زِگرا کنان چیا که آ که منی آزار رسێنگئے لۆٹۆک اتنت، سرجهل و شرمسار بوتگاَنت.
تانکه منی اَرواه ترا ستا بدنت و بێتئوار مبیت. او هُداوند، منی هُدا! تان اَبد تئیی شُگرا گران.
چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ، مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان، چه منی سرئے مودان گێش اَنت، منی دل کپتگ.
ترا په هئیرات و کُربانیگا هاجتے نێست، بله منی گۆشِت پَچ کرتگ، سۆچگی کُربانیگ و گناهانی کُربانیگِت نلۆٹتگ.
ترا په کُربانیگا واهگے نێست، اگن نه، منَ آورت، سۆچگی کُربانیگ ترا وشنۆدَ نکنت.
بله په من وشّی همِش اِنت که هُدائے نزّیکا ببان، هُداوندُن وتی پناهگاه کرتگ، تان تئیی سجّهێن کاران جار بجنان، او هُداوند!