29 بله نون من، سِتَم دیستگ و پدَرد آن. او هُدا! تئیی نجات منا اێمن بدارات.
من گریب و هاجتمند آن، هُداوندا منی هئیال گوَر بات. تئو منی کُمک و رَکّێنۆک ائے. او منی هُدا! دێر مکن.
چێا که من نێزگار و هاجتمندے آن و دلُن باتنا ٹَپّیگ اِنت.
هُداوند ترا سکّی و سۆریانی رۆچا پَسّئو بدئیات، آکوبئے هُدائے نام ترا نگهپان بات.
چێا که هاجتمندئے راستێن نێمگا اۆشتیت تانکه آییا چه دادرسانی هُکما برَکّێنیت.
بله من سِتَم دیستگێن مهتاجے آن. او هُدا! دێم په من اشتاپ کن، تئو منی رَکّێنۆک و مَدَتکار ائے. او هُداوند! دێر مکن.
او منی هُدا! منا چه دژمنان برَکّێن و چه آیان که منی هلاپا جاهَ جننت، منی نگهپانیا بکن.
منا چه دژمنانَ رَکّێنیت. هئو! تئو منی دژمنانی دێما منا سرپرازَ کنئے و چه زالمێن مردمانَ چُٹّێنئے.
ایسّایا گوَشت: ”رۆباهان هۆنڈ و جاگه هست و بالی مُرگان کدۆه و کُدام، بله منا که انسانئے چُکّ آن په سرئے اێر کنگا هچّ جاگه نێست.“
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”هرکَس که منی گُنهکار اِنت، من آییئے ناما چه وتی کتابا درَ کنان.