1 هُدا مئے سرا مهربان بات، مارا برکت بدئیات و وتی دێما په ما دْرپشان کنات، اۆشت...،
بازێنے گوَشیت: ”کئے اِنت په ما نێکی بکنت؟“ او هُداوند! وتی دێما په ما رُژناگ کن.
او منی دادرسێن هُدا! پَسّئو بدئے وهدے پریاتَ کنان. سکّی و سۆریانی وهدا منی دست و بانُزلِت پَچ کرتنت. منا مِهر و رهمت بَکش و دْوایانُن گۆش دار.
وتی دێما وتی هزمتکارئے سرا دْرپشێن و وتی هُکمان منا سۆج دئے.
دێما په وتی هزمتکارا دْرپشان کن، گۆن وتی مِهرا منا برَکّێن.
او هُداوند، لشکرانی هُدا! گۆن ما وشّان بئے، وتی دێما گۆن ما رُژنا کن که ما برَکّێن.
او لشکرانی هُدا! گۆن ما وشّان بئے وتی دێما گۆن ما رُژنا کن که ما برَکّێن.
وتی مردمان برَکّێن و وتی کئوما برکت بدئے، آیانی شپانک بئے و تان اَبد وتی کۆپگا بجّلِش.
او هُداوند! منا گۆن وتی هِژما هکّل مدئے و گۆن وتی گَزبا نِهرّ.
یَهودیَها هُدا زانگ و پجّاه آرگَ بیت، اِسراییلا آییئے نام مزن اِنت.