7 آ گۆن وتی کدرتا تان اَبد بادشاهیَ کنت، چمّی گۆن کئومان اِنت. سرکش آییئے هلاپا پاد مئیاینت. اۆشت...
هُداوند وتی پاکێن پرستشگاها اِنت، هُداوندئے تَهت آسمانا اِنت. چمّی گِندگا اَنت، دیدگی انسانئے چُکّانَ آزماییت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”آسمان و زمینئے سجّهێن زۆر و واک منی دستا دئیگ بوتگ.
جهانئے سجّهێن مهلوک آییئے دێما هچّ نهاَنت. آ، گۆن آسمانی لشکرا وتی دلئے تبا کارَ کنت و گۆن زمینئے سرئے نندۆکان هم. چُشێن کَسے نێست که آییئے دستا بداریت و بگوَشیت که ’تئو چے کنگا ائے؟‘
هُداوند! بدکارانی اَرمانان پوره مکن، وهدے اُرشَ کننت آیانی پندلان سۆبێن بئیگا مئیل. اۆشت...
هُداوند چه آسمانا جهلادَ چاریت و سجّهێن بنی آدمانَ گندیت،
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘
هُدایا یک هبرے گوَشتگ و من دو اِشکتگ که زۆر و کدرت هُدائیگ اِنت و
نون منَ زانان که هُداوند چه آ دگه سجّهێن هُدایان مستر اِنت. چێا که وتی مهلوکی چه گُروناکێن مِسریانی زُلم و زۆراکیان رَکّێنت.“
تئیی بادشاهی اَبدی بادشاهیے و تئیی هاکمی نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.
چیا که سرپرازی نه چه رۆدراتکا کئیت، نه چه رۆنندا و نه چه گیابانا.
”بله آ رۆچانی هلاسیا، منِ نِبوکَدنِزَرا وتی چمّ آسمانئے نێمگا چست کرتنت و منی هۆش آتک. نون من بُرزێن اَرشئے هُدائے ستا و سنا کرت، هما هُدا که تان اَبدَ مانیت، من شان و اِزّت دات. چێا که آییئے هُکمرانی اَبدمانێن هُکمرانیے و آییئے بادشاهی تان نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.