5 گۆن وتی باکمالێن کاران، مارا په اَدل و اِنساپ پسّئوَ دئیئے. او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! زمینئے چار کُنڈ و دوردستترێن دریایانی اُمێت گۆن تئو اِنت.
هُدایا بگوَشێت: ”تئیی کار چنکدر باکمال اَنت. تئیی واک و کدرتئے مزنیئے سئوَبا دژمن تئیی دێما هاکا کپنت.
گۆن هما شئوکتا پێرۆزیئے اسپا بتاچێن، په راستی، بێکِبری و اِنساپئے دارگا، بِلّ که راستێن دست ترا باکمالێن کار سۆج بدنت.
زمینئے چارێن کُنڈ آییا یاتَ کننت و دێم په هُداوندا پِرَ ترّنت، سجّهێن کئومانی هاندان و کُٹُم آییئے بارگاها سرا جَهلَ کننت.
بله تئو گۆن وتی ناپشۆمان و سِنگێن دلا، په کَهر و گَزبئے رۆچا په وت کَهر و گَزب اَمبارَ کنئے، هما رۆچا که هُدائے آدلێن دادرسی زاهرَ بیت.
گڑا من اِشکت که آپانی پرێشتگ گوَشگا اَت: ”تئو آدل ائے، تئو که هستئے و بوتگئے، او پاکێن! چێا که تئو اے دادرسی کرتگاَنت.
هُداوند وتی همُک راها آدل اِنت، وتی سجّهێن کاران وپادار.
او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! گۆن ما وشّان بئے و وتی گَزبا چه ما دور کن.
هما که گۆن بۆجیگان دریایا شتنت، هما که آپانی سرا سئوداگریاِش کرت،
چیا که زِندمانئے سرچمّگ تئو ائے و چه تئیی نورا اِنت که نورَ گِندێن.
چۆن بَهتاور اَنت هما که واک و زۆرِش چه تئیی نێمگا اِنت و دلِش تئیی راهان اِنت.