8 اَرواهُن گۆن تئو بندۆک اِنت و راستێن دستِت منی پُشت و پناه.
تئو وتی سۆبێن بئیگئے اِسپرا منا بَکشئے و راستێن دستِت منی پُشت و پناه اِنت، تئیی نرمدلی و بێکبری منا مزنیَ دنت.
اَنگت هم مُدام گۆن تئو آن، تئو منی راستێن دستا گرئے.
تُرے بٹَگلیت، زمینا نکپیت، چیا که هُداوند آییئے نگهپان اِنت.
وهدے گوَشتُن: ”منی پاد ٹگلگا اِنت“، تئیی مِهرا، او هُداوند، منا چه کپگا داشت.
آسمانا، اَبێد چه تئو منا کئے هست؟! زمینا هم، اَبێد چه تئو هچ چیزّے نلۆٹان.
چه منی تَچکی و راستیا، تئو منی پُشت و پناه بوتگئے و مُدام وتی بارگاها جاگهَ دئیئے.
چه پاکشۆدۆکێن یَهیائے وهدا بگر تان انّون، هُدائے آسمانی بادشاهی گۆن زۆراکی دێما رئوان اِنت و زۆرمند آییا په زۆرے وتیگیَ کننت.
آییا پَسّئو دات: ”جُهد کنێت چه تنکێن دروازگا بگوَزێت، چێا که من شمارا گوَشان، بازێنے چه همے دروازگا گوَزگئے جُهدا کنت، بله گوَست نکنت.