7 تئیی بانزُلانی ساهگا ترا نازێنان، چیا که تئو منی مَدَتکار ائے.
بِلّ که تئیی تمبوا تان اَبد بمانان و تئیی بانزُلانی ساهگا پناه بزوران. اۆشت...
دێما چه من چێر مدئے، وتی هزمتکارا گۆن هِژم پِر مترّێن، تئو که منی مَدَتکار بوتگئے. او منی رَکّێنۆکێن هُدا! منا دئور مدئے و یله مکن.
منی سرا رهم کن. او هُدا! منی سرا رهم کن، چیا که منی اَرواه تئیی مئیار و باهۆٹ اِنت. تئیی بانزُلانی ساهگا پناهَ زوران، تان هما وهدا که اے بلاه برئوت و بگوَزیت.
منا چۆ وتی چمّا بسمبال و وتی بانزُلانی ساهگا چێر بدئے،
بله آ سجّهێن که تئیی باهۆٹ و مئیارَ بنت، شادمانی بکننت، دایما ساز و زێمل بجننت. آیان وتی ساهگئے چێرا نگهپانی بکن، تان هرکَس که تئیی نامئے دۆستدار اِنت گۆن تئیی ناما شادان ببیت.
او هُداوند! بادشاه چه تئیی زۆرا شادمانیَ کنت و چه تئیی رَکّێنگا اِنت که اینچُک گَل و بال اِنت.