2 تئیی پاکێن جاگها، منا تئیی شُبێن بوتگ، تئیی شان و کدرتُن دیستگ،
چه هُداوندا یک چیزّے لۆٹتگُن و همِشیئے پد و رندا بان، که وتی زِندئے سجّهێن رۆچان هُداوندئے لۆگا جهمنند ببان، تانکه هُداوندئے زێباییا بگندان و پرستشگاها چه هماییا رهشۆنی بلۆٹان.
هُداوند و آییئے زۆر و واکئے لۆٹۆک ببێت، مُدام آییئے چِهرگئے دیدارئے شۆهازا ببێت.
اِزّت و شان هماییئے چپّ و چاگردا اِنت و کدرت و زێبایی آییئے پاکێن بارگاها.
تئیی بادشاهیئے شان و شئوکتئے هبرا کننت و تئیی زۆرئے مِسالانَ دئینت،
دستان پاکێن جاگهئے نێمگا چِست کنێت و هُداوندا بنازێنێت.
وتی زۆر و واکئے پێتیای بندیگ کناێنت، وتی شان و شئوکتئے نِشانیای دژمنانی دستا دات.
او هُدا! تئیی جشنئے کاروان گندگَ بیت منی هُدا و منی بادشاهئے کاروان مان پاکێن جاگها.
تئو چُشێن هُداے نهائے که چه بدیا دِلوشّ ببئے، بدی گۆن تئو جَلِّتَ نکنت.
شپ و رۆچ وراکُن اَرس اِنت، وهدے مردم مُدام منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
آ وهدی هُدائے کُربانجاها رئوان، دێم په هُدایا که منی وشّی و شادهی اِنت. او هُدا، منی هُدا! ترا گۆن چنگا نازێنان.