12 مِهر و رَهم هم تئییگ اِنت، او هُداوند! تئو هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی هسابا، مُزَّ دئیئے.
انسانئے چُکّ گۆن وتی پتئے مزنێن شان و مڑاها پرێشتگانی همراهیا کئیت، گڑا هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی مُزّا دنت.
هُداوند رهم کنۆک و مِهربان اِنت، هِژم گرگا دێرَ کنت و مِهرا سَررێچ اِنت.
هُدا هرکَسئے مُزّا آییئے کرتگێن کارانی هسابا دنت.
بله تئو، او هُداوند، رهم کنۆک و مِهربانێن هُداے ائے، هِژم گرگا دێرَ کنئے و مِهر و وپایا سَررێچ ائے.
رهمت و پهِلّی گۆن مئے هُداوندێن هُدایا اِنت بِلّ تُرے ما چه آییا یاگی بوتگێن.
بچار، منِ ایسّا زوتّ پێداک آن و منا مُزّ گۆن که هرکَسا آییئے کارئے هسابا مُزّ بدئیان.
اگن شما هُدایا وتی پتَ گوَشێت، که آ هرکَسئے دادرسیا بے رو و ریا، آییئے کارانی هسابا کنت، گڑا وتی دَرانڈهیئے وهد و پاسان په شرپ و اِزّت گۆن هُداتُرسی بگوازێنێت.
او منی هُدا! وتی دلگۆشا گۆن ما کن و گۆش دار، چمّان شانک دئے و مئے و اے شهرئے تباهیا بچار که اے شهر چه تئیی ناما پَجّاه آرگَ بیت. چێا که ما وتی پهرێزکاریئے سئوَبا چه تئو دزبندیَ نکنێن، تئیی مزنێن رهمتئے سئوَبا دزبندیَ کنێن.
بله هُداوندئے مِهر، اَزل تان اَبد هما مردمانی همراه اِنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت و آییئے اَدل، اِشانی چُکّ و نماسگانی همراه،
تئو، او هُداوند، نێک و بَکشنده ائے و په آیان چه مِهرا سررێچ ائے که گۆن تئو پریاتَ کننت.