5 چیا که تئو، او هُدا، منی داتگێن کئول اِشکتگاَنت و وتی نامئے تُرستگێنانی میراسِت منا بکشاتگ.
او هُدا! باید اِنت گۆن تئو وتی کرتگێن کئولان پوره بکنان، په تئو شُگرگزاریئے کُربانیگان پێشَ کنان.
همایان برکتَ دنت که هُداوندئے تُرس آیانی دلا اِنت، مزنێن و کَسانێنان، یکّ پئیما.
وتی راها منا سۆج دئے، او هُداوند، که تئیی راستێن راها برئوان، منی دلا سَرجما گۆن وت کن که چه تئیی ناما بتُرسان.
کَسے که آییئے دلا هُداتُرسی ببیت و په تچکی و راستی کار بکنت، هُدائے بارگاه په آییا پَچ اِنت، تُرے چه هر کئومێا ببیت.
بله هُدایا په راستی اِشکتگ و منی دْوائے تئواری گۆش داشتگ.
او هُدا! سَهیونا ستا و سنا تئیی ودارا اِنت، گۆن تئو مئے کئول پورهَ بنت.
منا چۆ وتی چمّا بسمبال و وتی بانزُلانی ساهگا چێر بدئے،
هُداوندئے بارئوا گوَشان: ”هما منی پناه و کلات اِنت، منی هُدا، که هماییئے سرا تئوکلَ کنان.“