5 گۆن وتی راستێن دستا برَکّێن و پَسّئو بدئے تان هما که ترا دۆست اَنت برکّنت.
وتی مِهرئے اَجَبَّتیا پێش بدار! تئو همایانَ رکێنئے که چه وتی دژمنان تئیی گوَرا مئیار و باهۆٹَ بنت.
تئو وتی سۆبێن بئیگئے اِسپرا منا بَکشئے و راستێن دستِت منی پُشت و پناه اِنت، تئیی نرمدلی و بێکبری منا مزنیَ دنت.
او هُداوند! تئیی راستێن دست اَجَب زۆرمند اَت. او هُداوند! تئیی راستێن دستا دُژمن شِنگێنت.
همے وهدا که اَنگت آ هبرا اَت، دْرپشۆکێن جمبرێا آیانی سرا ساهگ کرت و چه جمبرا تئوارے آتک و گوَشتی: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، چه اِشیا من باز وشّ و رَزا آن، اِشیئے هبران گۆش بدارێت.“
چیا وتی دستا پُشتا دارئے، وتی راستێن دستا؟ دستا پَچ کن و په آیان گاری و تباهیے بیار.
گۆن هُدایا سۆبێنَ بێن، هما اِنت که مئے دژمنان پادمالَ کنت.
چه آسمانا تئوارے آتک: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت و من چه اِشیا باز وشّ و رَزا آن.“
تئیی، سُهبا ماهلّه پاد آیگ و شپا تان دێرا آگه بئیگ بێکار اِنت. زهمتَ کشّئے که ترا په ورگا نان برسیت، آ که هُدایا دۆست اَنت، اگن واب ببنت هم هُدا اے چیزّان آیانا دنت.
”اَنگت وتی اۆست و اُمێتا په هُدایا بند، بِلّ آ ترا برَکّێنیت، برَکّێنیت اگن ترا دۆستَ داریت.“
نون زانتُن که هُداوند وتی رۆگن پِر مُشتگێنا رَکّێنیت و چه وتی پاکێن آسمانا آییا پَسّئوَ دنت، گۆن وتی راستێن دستئے رَکّێنۆکێن واک و تاگتا.
هرچُنت تئو منا بازێن سکّی و سۆری پێش داشتگ، بله پدا منی زندا بۆدێنئے. هئو، نۆکسرا منا چه زمینئے جُهلانکیا بُرزادَ کارئے.
بله من مُدام هُدائے کارانی هبرا کنان، آکوبئے هُدایا نازێنان.