4 هُداوندا! وتی دێما گۆن من ترّێن و منی ساها برَکّێن، وتی مِهرئے سئوَبا منا نجات بدئے.
او منی هُدا! وتی دلگۆشا گۆن ما کن و گۆش دار، چمّان شانک دئے و مئے و اے شهرئے تباهیا بچار که اے شهر چه تئیی ناما پَجّاه آرگَ بیت. چێا که ما وتی پهرێزکاریئے سئوَبا چه تئو دزبندیَ نکنێن، تئیی مزنێن رهمتئے سئوَبا دزبندیَ کنێن.
او هُداوند! جاه جَن، اِشانی دێما در آ و زمینا بجنِش، گۆن وتی زَهما منا چه بدکاران برَکّێن.
هُداوند ترا چه هر بدیا دورَ داریت، تئیی زِندئے نِگهپان اِنت،
هُداوندئے نامُن گپت و گوَشتُن: ”او هُداوند! منی زندا بِرَکّێن.“
دێم په ما پِر تَرّ، او هُداوند! تان کدێن چُشَ بیت؟ وتی هزمتکارانی سرا رَهم کن.
او لشکرانی هُدا! مئے گوَرا پِر ترّ، چه آسمانا دلگۆش کن و بچار، اے انگورئے دلگۆشا بدار،
منی اَرواها چه زَهم و شمشیرا برَکّێن و منی زندگیا چه کُچکانی زُلم و زۆراکیا.
”او هُداوند! منا چه درۆگبندێن لُنٹ و پرێبکارێن دَپان برَکّێن.“
او هُداوند! تئو منی اَرواه چه مَرکا رَکّێنت، منی چمّ چه ارسان و پاد چه لَکُشَگا
که په من تئیی مِهر سکّ مزن اِنت، تئو منا چه جُهلانکیان رَکّێنتگ، چه مُردگانی جهانا.
بله من، او هُداوند، تئیی رَهمئے وهدا، تئیی درگاها دْوا کنان. او هُدا! چه وتی بازێن مِهر و وپاداریا، گۆن دلجمێن رَکّێنگے پَسّئو بدئے.
منی ورناییئے ناپرمانی و گناهان یات مکن، وتی مِهرئے کساسا منا یات کن که تئو نێک ائے، او هُداوند!
تان کدێن منی پگر و اندێشگ منا آزار بدئینت، هر رۆچ دلُن گَمیگ؟ تان کدێن دژمن منی سرا بالادست ببیت؟
او هُدا! تان کدێن دژمن تئیی سرا بکندیت؟ دژمن تان اَبد تئیی ناما بَد و رَد بکنت؟
او هُداوند! تان کدێن زهرَ بئے؟ تان اَبد؟ تان کدێن تئیی هسدّ آسئے پئیما رۆکَ بیت؟