11 او هُداوند که مئے اِسپر ائے! آیان مکُش، چُش مبیت که منی کئوم بشمۆشیت. گۆن وتی زۆراکیا اِشان سرگردان کن و اێر بیار.
بله تئو او هُداوند! وت منی چاگردا اِسپر ائے، منی شان و شئوکت ائے، منا سرپرازَ کنئے.
آ رۆچان مردم مرکَ لۆٹنت بله مرکِشَ نرسیت. مرکئے لۆٹۆکَ بنت و مرک چه آیانَ تچیت.
آ وهدا هما که یَهودیَها اَنت، کۆهان بتچنت، آ که اورشَلیما اَنت ڈنّا در بکپنت و آ که چه شهرا ڈنّ اَنت شهرا مرئونت.
بله هُدا ترا اَبدیَ پرۆشیت. ترا چَکاپیت و چه تئیی گِدانا گوَجیت و چه زندگێنانی زمینا تئیی ریشّگا کَشّیت. اۆشت...
چُکّ و نُماسگانِش درکئومانی نیاما گار و گُمسارَ کنان و سجّهێن مُلکان شِنگ و شانگِشَ کنان.
که هُداوندێن رۆچ و اِسپرے، هُداوند رهمتَ بَکشیت و اِزّتَ دنت. هما که زندا په بێمئیاریَ گوازێنیت، هُداوند شرّێن چیزّان چه آییا دورَ نداریت.
مئے بادشاها دلگۆش کن، او هُدا! وتی رۆگن پِر مُشتگێنا دلگۆش کن.
مارا کُربانیگێن پسانی پئیما په کُشگا اِشتگِت و کئومانی نیاما شِنگ و شانگ کرتگ.
هُداوند گۆن من اِنت، منی مَدَت کنۆک، په سرپرازی دژمنانی نێمگا چاران.