2 سجّهێن رۆچا، دژمن منا لگتمالَ کننت، چیا که بازێنے په کِبر منی سرا اُرُشَ کنت.
چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت... هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.
اے هما پلیتێن روه اَنت که مۆجزه پێشَ دارنت و سجّهێن دنیائے بادشاهانی کرّا رئونت که آیان په جنْگ کنگا یکجاه بکننت، هما جنْگ که پُرواکێن هُدائے مزنێن رۆچا بیت.
او بادشاه! بُرزێن ارشئے هُدایا، نِبوکَدنِزَر بزان تئیی پیرُک، بادشاهی، مزنی، شان و شرَپ داتگاَت.
هُداوند چه مزنێن آپانی تئواران، چه دریائے چئولانی پرُشگا مزنشانتِر اِنت، بُرزێن اَرشا.
بله تئو، او هُداوند، تان اَبد بُرزێن اَرشئے هُدا ائے.
هُدائے ستا کنگ وشّ اِنت و تئیی نامئے نازێنگ، او بُرزێن اَرشئے هُدا!
هما که بُرزێن اَرشئے هُدائے پناهگاها نِشتگ، زۆراکئے ساهگا آرامَ گیپت.
منی دژمنانی بدی آیانی جندئے چَکّا کپات، وتی وپاداریئے سئوَبا، آیان گار کن.
او هُداوند! گۆن همایان بمڑ که گۆن منَ مڑنت و گۆن همایان جنگ کن که گۆن من جنگَ کننت.
تئیی گوَرا گَل و شادمانیَ کنان. او بُرزێن اَرشئے هُدا! تئیی ناما نازێنان.
او هُداوند! منی دژمن چنکدر باز اَنت. بازێنے منی هلاپا پاد آیگا اِنت.
دژمن په بدواهی منی بارئوا گوَشنت: ”کدێنَ مریت و نامی گارَ بیت؟“