4 بله هئو! هُدا منی کُمک کنۆک اِنت، هُداوند منی زِندئے دارۆک اِنت.
منا سَکّا تێلانکِش دات که بکپان، بله هُداوندا منا کُمکّ کرت.
اے چیزّانی بارئوا چے بگوَشێن؟ اگن هُدا گۆن ما گۆن اِنت، کئے مئے دژمن بوتَ کنت؟
چه منی تَچکی و راستیا، تئو منی پُشت و پناه بوتگئے و مُدام وتی بارگاها جاگهَ دئیئے.
او هُداوند! منی برهکّێن پریاتان بِشکن و نالگانُن گۆش دار، دْوایانُن بِشکن، که چه بێریاێن دپ و لُنٹان درَ کاینت.