1 او هُدا! گۆن وتی ناما منا برَکّێن. گۆن وتی زۆرا گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹگلێن.
هُداوند ترا سکّی و سۆریانی رۆچا پَسّئو بدئیات، آکوبئے هُدائے نام ترا نگهپان بات.
چه آییا اَبێد دگه رَکّێنۆکے نێست، چێا که آسمانئے چێرا، ایسّائے ناما اَبێد، مردمان دگه نامے دئیگ نبوتگ که گۆن آییا ما رَکّت بکنێن.“
او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! مارا مَدَت کن، وتی نامئے شان و شئوکتئے سئوَبا، په وتی نامئیگی مارا برَکّێن و مئے گناهان ببَکش.
او هُدا! تئیی نامئے پئیما، تئیی ستا زمینئے چارێن کُنڈان سرَ بیت. تئیی راستێن دست اَدل و راستیا پُرّ اِنت.
آ، مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما ایسّا بکن، چێا که آ وتی کئوما چه آیانی گناهانَ رَکّێنیت.“
نِشتگێن جنێنچُکّێئے لاپ پُرَّ بیت و مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما اِمانوییل پِرَ بندنت، که اِشیئے مانا ”هُدا گۆن ما“ اِنت.
او هُداوند! گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹَگلێن، چیا که وتی بێمئیاریئے تها گامُن جتگ و بے لرزگے هُداوندئے سرا تئوکلُن کرتگ.
آییئے اِهتِراما بکن و هبرانی گۆش دار. آییئے هلاپا پاد مئیا که تئیی ناپرمانیا نبکشیت. چێا که منی نام آییئے باتِنا اِنت.
برات وتی براتا دْرۆهیت و کۆشارێنیت و پت وتی چُکّا، چُکّ چه وتی پت و ماتا یاگیَ بنت و آیانَ کۆشارێننت.
بادشاه زۆراور اِنت، اَدلی دۆستَ بیت. تئو، او هُدا، اِنساپ برجاه داشتگ، سجّهێن اِسراییلا تئو هما کار کرتگ که په اَدل و اِنساپ اَنت.