21 تئو اے کار کرتگاَنت و من هچّ نگوَشت، هئیالِت کرت که من تئیی پئیمێنے آن. بله نون ترا ملامتَ کنان و تئیی مئیار و گناهان تئیی چمّانی دێما اێرَ کنان.
تئو مئے مئیار وتی دێما کرتگاَنت و چێرێن گناه وتی بارگاهئے رُژناییا.
مئے هُدا کئیت و بێتئوارَ نبیت، اێر برۆکێن آسے دێما اِنتی و ترُندێن گوات و لوڑے چاگردا.
گوَشنت: ”هُدا چِه پئیما زانت؟ بُرزێن اَرشئے هُدایا اے ڈئولێن زانتکاری هست؟“
من همایان نِهرَّ دئیان و اَدبَ کنان که منا دۆست اَنت. پمێشکا په دل پشۆمان بئے و تئوبه کن.
لهتێن مردم گمانَ کنت و گوَشیت که هُداوندا وتی پِر ترّگ و آیگئے کئول و واده مهتل داشتگ، بله چُش نهاِنت. راستێن هبر اِش اِنت که هُداوند گۆن شما سبر و اۆپارَ کنت، وهد و مۆهَ دنت که گُنهکار پتئوبه بکننت، چێا که نلۆٹیت کَسّے گار و بێگواه ببیت.
هُدایا گوَشت: ”من هما آن که هَستان. گۆن بنی اِسراییلا بگوَش که هما که نام اِنتی ’من هما آن‘، هماییا منا شمئے کرّا راه داتگ.“
په کُربانیگی نهاِنت که ترا هکّلَ دئیان، تئیی سۆچگی کُربانیگ مُدام منی چمّانی دێما اَنت.