7 بله من چه تئیی مِهرا تئیی لۆگا کایان و چه تئیی تُرسا تئیی پرستشگاها کۆنڈانَ کپان.
دێم په تئیی پاکێن پرستشگاها کۆنڈانَ کپان و تئیی ناما نازێنان په تئیی مِهر و وپاداریا که تئو وتی نام و وتی مُهرێن اَهد و کَرار چه سجّهێن چیزّان گێشتر مزنی بَکشاتگ.
”بیاێت آییئے لۆگا رئوێن و آییئے پادانی پدگئے دێما سُجدهَ کنێن و گوَشێن:
بله من، او هُداوند، تئیی رَهمئے وهدا، تئیی درگاها دْوا کنان. او هُدا! چه وتی بازێن مِهر و وپاداریا، گۆن دلجمێن رَکّێنگے پَسّئو بدئے.
نون وهدے دانیال سهیگ بوت که چُشێن پَرمانے دَسهَتّ کنگ بوتگ، وتی لۆگئے هما بُرزی کۆٹیا شت که دریگی دێم په اورشَلیما پَچَ بوتنت و اَنچۆ که مُدام کرتگاَتی، رۆچے سئے رندا کۆنڈانَ کپت، دْواییَ کرت و وتی هُدائے شُگریَ گپت.
گڑا یَهودیَه و جَلیل و سامِرَهئے سجّهێن دَمگان، کِلیسا اێمن و آسودگ بوت و رُست و رُدۆم کنان اَت. باوَرمندان، په هُداتُرسی زِندَ گوازێنت و گۆن پاکێن روهئے دِلبڈّیا رۆچ په رۆچ گێشترَ بوتنت.
او هُداوند! منی پسّئوا بدئے که تئیی رهمت باز اَنت، وتی رهمتانی کِساس و هسابا، وتی دێما گۆن من بترّێن.
بله من هُدایا گوانکَ جنان و هُداوند منا رَکّێنیت.
بله من زئیتونئے سبزێن درچکێئے پئیما آن، که هُدائے لۆگا سبزَ بیت. منی تئوکَل هُدائے مِهرئے سرا اِنت اَبد تان اَبد.
او هُدا! په وتی مِهرا بچار و منی سرا رهم کن! چه وتی بێکِساسێن رهمتان ناپرمانیانُن گار کن.
منی پریات و زاریئے تئوارا گۆش دار، وهدے چه تئو مَدَتَ لۆٹان و وتی دستان دێم په تئیی پاکێن بارگاها بُرزَ کنان.
بله تئو بَکشنده ائے تانکه تئیی تُرس مئے دلا ببیت.
وهدے پهرێزکار پریاتَ کننت، هُداوندَ اِشکنت و آیان چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
پرێبکارا منی لۆگا جاگهَ نبیت و درۆگبند منی هزمتا کرتَ نکنت.