12 اَلّما، تئو، او هُداوند، پهرێزکاران برکتَ دئیئے و آیان گۆن وتی مِهر و رهمتا اِسپرئے پئیما نگهپانَ بئے!
که هُداوندێن رۆچ و اِسپرے، هُداوند رهمتَ بَکشیت و اِزّتَ دنت. هما که زندا په بێمئیاریَ گوازێنیت، هُداوند شرّێن چیزّان چه آییا دورَ نداریت.
بدکارئے رنج و اَزاب باز اَنت، بله هُداوندئے مِهر هماییئے چَپّ و چاگردا گیپت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
همایان برکتَ دنت که هُداوندئے تُرس آیانی دلا اِنت، مزنێن و کَسانێنان، یکّ پئیما.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. بَهتاور اِنت هما که هُداوندئے تُرس آییئے دلا اِنت، هما که آییئے هُکمی سکّ باز دۆستَ بنت.
تئو منی چێر بئیگئے جاگه ائے، چه سَکّی و تنگیان منا اێمنَ دارئے و گۆن آزاتیئے سئوت و زێملان گوَرامبازَ کنئے. اۆشت...
هُداوند وتی کئوما واک و کدرت ببَکشات، هُداوند وتی کئوما گۆن سُهل و اێمنی برکت بدئیات.
بله تئو او هُداوند! وت منی چاگردا اِسپر ائے، منی شان و شئوکت ائے، منا سرپرازَ کنئے.
رَکّێنۆک هُداوند اِنت، تئیی برکت تئیی کئوما برسات! اۆشت...
په هُدایا سئوت بجنێت و آییئے ناما نازێنێت، په آییا که جمبران سوار اِنت ستا و سنائے تئوارا بُرز کنێت. آییئے نام هُداوند اِنت، آییئے بارگاها شادهی کنێت.
پهرێزکارانی تمبوانی تها سۆبێن بئیگ و شادمانیئے کوکّار اِنت: ”هُداوندئے راستێن دستا مزنێن کارے کرتگ.
دێما گۆن من ترّێن و منی سرا رهم کن، انچُش که تئو مُدام گۆن وتی نامئے دۆست دارۆکانَ کنئے.