2 سَهیونئے کۆه، زێبا گۆن وتی بُرزیا، سجّهێن جهانئے شادهی، شمالئے بُرزترێن بلندی، مَزَنشانێن بادشاهئے شهر اِنت.
هُدا چه سَهیونا که زێباییئے کمال اِنت، وتی نورا دْرپشانَ کنت.
نه په زمینا، چێا که هُدائے پادانی چێرئے پدگ و چارچۆبه اِنت، نه په اورشَلیما چێا که ’مزنێن بادشاهئے‘ شهر اِنت.
شمالئے بادشاه اُرُشَ کنت و هما پئیما کنت که وتی دلیَ لۆٹیت. کسّ آییئے دێما اۆشتاتَ نکنت. آ زێباێن مُلکا اۆشتیت و چه آییئے دستا تباهیَ بیت.
چه اے کانٹان یکّێئے سرا کَسانێن کانٹے رُست که جنوبی، رۆدراتکی و زێباێن مُلکئے نێمگا رُدان و سکّ مزن بئیان بوت.
آییئے تَمبو شَلیما اِنت و منندجاه، سَهیونا.
او هُدائے شهر! تئیی بارئوا پُرشانێن هبر کنگَ بیت. اۆشت...
مئے هُداوندێن هُدایا شان و شئوکت بدئیێت، آییئے پاکێن کۆهئے سرا آییا پرستش کنێت، که هُداوند، مئے هُدا پاک اِنت.
چه سَهیونا هُداوندا بنازێنێت، هما که اورشَلیما جَهمنند اِنت. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
آ وتی بادشاهی تَمبوان دریایانی درنیاما، زێباێن پاکێن کۆهئے لَمبا جنت و اے پئیما وتی گُڈّی آسرا سرَ بیت و کسّ په آییئے کُمکّا نئیئیت.