6 گۆن وتی نازێنکان هُدایا ستا کنێت، نازێنک جنێت، بنازێنێت، مئے بادشاها بنازێنێت.
گڑا بادشاه گۆن آیان که راستێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او بَهتاوران که شمارا چه منی پتا برکت رَستگ! بیاێت، اے بادشاهیا وتی میراس کنێت، که چه دنیائے بُنگێجا په شما تئیار کنگ بوتگ.
په هُدایا سئوت بجنێت و آییئے ناما نازێنێت، په آییا که جمبران سوار اِنت ستا و سنائے تئوارا بُرز کنێت. آییئے نام هُداوند اِنت، آییئے بارگاها شادهی کنێت.
تئیی شان و شئوکتا نازێنان، او منی هُدا! او بادشاه! تئیی ناما سَتا کنان، اَبد تان اَبد.
ایسّائے سربرا، سَلیبئے دارئے سرا، مئیارنامگے دْرَتکِش که آییئے سرا نبشتگاَت: ”اے یَهودیانی بادشاه، ایسّا اِنت.“
بێشَکّ، مئے بادشاه هُداوندئیگ اِنت، مئے اِسپر، اِسراییلئے پاکێنئے.
مَریما په آیان نازێنک جت: ”هُداوندا بنازێنێت، چێا که هُداوند په شان و شئوکت سۆبێن بوت. آییا اَسپ و اَسپسوار دریایا چَگَل داتنت.“