1 او سجّهێن کئومان! چاپ بجنێت. گۆن شادمانیئے بُرزێن سئوتان دێم په هُدایا کوکّار کنێت.
او هُداوند، مئے هُدا! مارا بِرَکّێن، مارا چه درکئومانی نیاما چِن و یکجاه کن که تئیی پاکێن نامئے شُگرا بگرێن و په تئیی ستایا پَهر بکنێن.
او سجّهێن زمین! په هُداوندا شادمانیئے کوکّارا بُرز کن. کوکّار کنێت، په شادهی سئوت بجنێت، بنازێنێت.
هُدا مئے پناهگاه و زۆر و واک اِنت، مَدَت کنۆکے که سکّیانی وهدا تئیار اِنت.
هُدا شادمانیئے کوکّارانی نیاما بُرزاد شتگ، هُداوند سُرنائے تئوارئے نیاما.
کئور چاپ بجناتنت و کۆه په شادمانی سئوت،
آسکئے پئیما که په کئورئے آپان زهیروار اِنت، همے پئیما، او منی هُدا، منی اَرواه تئیی زهیران اِنت.