1 دلُن چه زێباێن گالان سررێچ اِنت، شئیرے په بادشاها گوَشان، زبان، زبردستێن نبیسۆکێئے کَلَمئے پئیما اِنت.
منی دپ، هکمت بئیانَ کنت، دلئے جُهلانکێن پگر، پَهم و زانتَ بَکشیت.
چێا که پێشگۆیی چه انسانئے اِراده و واهگا ڈنّ اِنت، پاکێن روه مردمانی دلا نِشتگ تان چه هُدائے نێمگا هبر بکننت.
او هُدا! منا برَکّێن که آپ تان منی گَردنا اِنت.
ایسّائے سربرا، سَلیبئے دارئے سرا، مئیارنامگے دْرَتکِش که آییئے سرا نبشتگاَت: ”اے یَهودیانی بادشاه، ایسّا اِنت.“
”من وتی بادشاه، وتی پاک و گچێنیێن کۆه، سَهیونئے سرا نندارێنتگ.“
گڑا بادشاه گۆن آیان که راستێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او بَهتاوران که شمارا چه منی پتا برکت رَستگ! بیاێت، اے بادشاهیا وتی میراس کنێت، که چه دنیائے بُنگێجا په شما تئیار کنگ بوتگ.
شَرّێن مردم چه شَرّێن گنج و هَزانگا شَرّێن چیزّ درَ کنت و سِلّێن مردم چه سِلّێن هَزانگا، سِلّێن چیزّ.
او اِسراییلئے شپانک! گۆش دار، تئو که شپانکێئے پئیما ایسُّپئے رمگئے رهشۆن ائے. او هُدا! تئو که کَرّوبیانی نیاما بادشاهی تهتا نِشتگئے، وتی نورا تالان کن.
آسکئے پئیما که په کئورئے آپان زهیروار اِنت، همے پئیما، او منی هُدا، منی اَرواه تئیی زهیران اِنت.