23 او هُداوند! آگاه بئے. په چے واب ائے؟ جاه جن و مارا تان اَبد یله مکن.
نون هُدایا اَنچش جاه جت که یکّے چه وابا بُستَ کنت، چۆ که جنگۆلے چه شرابئے بێهۆشیا جاه بجنت.
او هُداوند! گۆن وتی هِژما جاه بجن و منی دژمنانی گَزبئے دێما پاد آ! آگاه بئے، او منی هُدا! تئو ائے که دادرسیئے جارِت جتگ!
او هُدا! چیا مارا تان اَبد یله داتگِت؟ په چے تئیی هِژمئے آس په تئیی چَراگاهئے پسان رۆک اِنت؟
آگاه بئے و په منی دادرسیا جاه بجن. او منی هُدا، او منی هُداوند! په منی هکّا.
ایسّایا، سَرجاهے سرئے چێرا اَت و بۆجیگئے پُشتی نێمگا، واب اَت. گڑا مریدان، چه وابا آگه کرت و گوَشتِش: ”او استاد! ترا مئے هئیال هچّ گوَر نهاِنت که ما اێر بُکّگی و مِرَگی اێن؟“
او هُداوند! چیا منا یلهَ کنئے و وتی دێما چه من چێرَ دئیئے؟
”هُداوند تان اَبد یلهَ کنت و پدا هچبر مهربانَ نبیت؟
بله نون تئو مارا دئور داتگ و بےاِزّت کرتگ، مئے لشکرئے همراهَ نبئے.
هُداوندَ گوَشیت: ”چه نِزۆرێن مردمانی لگتمالی و هاجتمندانی نالگانی سئوَبا نون جاهَ جنان. من اِشان هما پئیما اێمنیَ بَکشان که اِشانی اَرمان اِنت.“