22 بله ما تئیی سئوَبا سجّهێن رۆچا گۆن مرکا دێم په دێم اێن و کُربانیگێن پسانی پئیما هساب آرگَ بێن.
اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: تئیی سئوَبا سجّهێن رۆچا گۆن مَرکا دێم په دێم اێن و کُربانیگێن پَسانی پئیما هساب آرگَ بێن.
مارا کُربانیگێن پسانی پئیما په کُشگا اِشتگِت و کئومانی نیاما شِنگ و شانگ کرتگ.
په منی نامئیگی گۆن شما اے ڈئولا کننت، چێا که منی دێم دئیۆکا نزاننت.
نون من دیست که جنێن چه هُدائے پَلگارتگێنانی و ایسّائے شاهدانی هۆنئے نۆشگا نِشه و مَلار اَت. من که دیست، سکّ هئیران و هَبَکّه منتان.
سارَها تُرست، درۆگی بست و گوَشتی: ”من نکَندِت.“ بله هُداوندا گوَشت: ”په راستی تئو کَندت.“
هُداوند انسانئے سجّهێن پگرانَ زانت، آ زانت که ناهودگ و ناکار اَنت.
تئو زانئے که من کدی نِندان و کدی پادَ کایان، چه دورا منی پگر و هئیالانَ زانئے.