14 تئو مارا کئومانی نیاما ٹِکّ و نشان کرتگ، درکئوم سرا چَنڈێننت و مسکرا کننت.
بُهتام جنۆکانی کَلاگی آن، منا که گِندنت، سرا چَنڈێننت.
هرکَس که منا گندیت کلاگ و ریشکند کنت. دپا چۆٹَ کننت، سرا سُرێننت و گوَشنت:
همساهگانی دێما رُسوا بوتگێن و کَش و کِرّئے مردمانی کَلاگی.
مئے سرا رهم کن، او هُداوند! رهم کن مئے سرا، که ما سکّ باز بےاِزّتی سَگِّتگ،