9 گۆن هُدایا که منی تلار اِنت گوَشان: ”چیا منا شمُشتگِت؟ چیا چه دژمنئے آزارا مۆتک بیاران؟“
پوره کُمپ و دوتل آن، سجّهێن رۆچا ماتم کنانا گردان.
چیا که تئو منی کلات ائے. تئو پرچا منا چه وت دور کرتگ؟ چیا چه دژمنئے آزارا مۆتک بیاران؟
هُداوند منی تلار اِنت، منی کلات و منی رَکّێنۆک اِنت، منی هُدا منی تلار اِنت و هماییئے پُشتا باهۆٹ و مئیارَ بان. آ منی اِسپر اِنت، منی زۆراکێن رَکّێنۆک و منی سنگر.
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، هچبرَ نلرزان.
او هُداوند، او منی تلار! ترا تئوارَ کنان، چه من نادلگۆش مبئے. اگن تئو بێتئوار ببئے، همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
منی چمّ چه اندۆها تهار بوتگاَنت. او هُداوند! هر رۆچ ترا تئوارَ کنان و دستان په تئو شَهاران.
هئیالا کپتنت که هُدا آیانی تلار اِنت، هما بُرزێن اَرشئے هُدا، آیانی پُشت و پناه.
هُدایا مهربان بئیگ شمُشتگ و وتی رهمتی هِژمئے تها بند کرتگ؟“ اۆشت...
چه دژمنانی تئوار و چه بدکارانی کوکّاران بێتاگت و هئیران آن. چیا که ناهکّا منا رنجێننت و گۆن هِژمے منی دژمنیا کننت.
او هُداوند! تان کدێن؟ بارێن منا تان اَبدَ شمۆشئے؟ تان کدێن وتی دێما چه من پناهَ کنئے و پۆشێنئے؟
گۆن دهتارێن تمبورگ و چنگئے زێملا وشّ اِنت.