3 شپ و رۆچ وراکُن اَرس اِنت، وهدے مردم مُدام منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
چیا درکئوم بگوَشنت: ”اِشانی هُدا کجا اِنت؟“ مئے چمّانی دێما کئوم بگنداتنت که تئو وتی هزمتکارانی رِتکگێن هۆنانی بێرا گِرئے.
آ دگه کئوم چێا بگوَشنت: ”اِشانی هُدا کجا اِنت؟“
چێا که نانئے بدلا پُرَ وران و هرچے که نۆشان، اَرسا پُرّ اَنت،
تئو آیانا اَرسئے نگن و اَرسانی سررێچێن جام وارێنت.
دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگاَنت، چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
او هُداوند! چه مئے همساهگان هما سُبکّیانی بێرا هپت سری گێشتر بِگر که تئیی شانا کرتگاَنتِش.
”اَنگت وتی اۆست و اُمێتا په هُدایا بند، بِلّ آ ترا برَکّێنیت، برَکّێنیت اگن ترا دۆستَ داریت.“
بازێنے منی بارئوا گوَشگا اِنت: ”هُدا اِشیا نرَکّێنیت.“ اۆشت...
سجّهێن مردێن سالے سئے رندا هُداوندێن هُدائے بارگاها بیاینت.
تئیی پاکێن جاگها، منا تئیی شُبێن بوتگ، تئیی شان و کدرتُن دیستگ،
جِنگُلا هم په وت لۆگے در گێتک و پیستانا په وت کُدۆهے که وتی چورگ و چیپُّکان اۆدا برۆدێنیت، تئیی کُربانجاهئے نزّیکا، او لشکرانی هُداوند، منی بادشاه و منی هُدا!
وتی دستان تئیی نێمگا شهاران، من په تئو تُنّیگ آن، چۆ هُشکێن ڈگارێا. اۆشت...