12 چه منی تَچکی و راستیا، تئو منی پُشت و پناه بوتگئے و مُدام وتی بارگاها جاگهَ دئیئے.
چیا که بدکارانی باسکئے زۆرَ پرُشیت، بله هُداوند پهرێزکارانی مَدَت کنۆک اِنت.
او پت! منَ لۆٹان که هما مردم که تئو منا داتگاَنت، همۆدا گۆن من یکجاه ببنت که من آن تانکه هما شئوکتا بگندنت که تئو منا داتگ، چێا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئو منا دۆست داشتگ.
اَرواهُن گۆن تئو بندۆک اِنت و راستێن دستِت منی پُشت و پناه.
هُداوندئے چمّ گۆن پهرێزکاران اِنت و گۆشی هم په آیانی پریاتان پَچ.
تچکی و راستی منی نگهپان بات، چیا که منی اُمێت تئو ائے.
وهدے گوَشتُن: ”منی پاد ٹگلگا اِنت“، تئیی مِهرا، او هُداوند، منا چه کپگا داشت.
بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان، آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.
تئو منا زِندئے راها سۆجَ دئیئے و وتی بارگاها منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے. تئیی راستێن کَشا، وشّی اَبدمان اِنت.
او هُداوند، منی هُدا! تئیی گوَرا په کُمکا پریاتُن کرت و تئو منا چه ناجۆڑیا دْراه کرت،