3 نۆکێن سئوتے منی دپا داتی، مئے هُدائے ستا و سنائے شئیر. بازێنے گندیت و منّیت و هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
په آییا، نۆکێن سئوتے بیارێت، گۆن وَشپنجگی سیمّان بلرزێنێت و په شادهی گوانک جنێت.
پهرێزکارَ گندیت و تُرسیت، بدکارئے سرا کندیت و گوَشیت:
اے یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێن مردم، تَهتئے دێما و چارێن سَهدار و کماشانی دێما نۆکێن سئوتے جنگا اَتنت. اَبێد چه هما یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێنان که چه زمینا مۆکگ بوتگاَتنت، دگه کَسّا اے سئوت در برتَ نکرت.
من په تئو نۆکێن سئوتے جنان، او هُدا! دهتارێن سرۆز و چنگئے سرا په تئو سازَ جنان،
آ که واهگِش منی بێمئیاری اِنت شادمان باتنت و شادهیئے گوانکا بُرز کناتنت، مُدام بگوَشاتنت: ”هُداوند مزن اِنت که چه وتی هزمتکارئے سلامتیا گَلَ بیت.“
منا چه کئیدا در کن که تئیی ناما بنازێنان. گڑا پهرێزکار منی چپّ و چاگردا مُچَّ بنت که تئو په من نێکیَ کنئے.
بله بازێنے که آیانی کُلئو و پئیگامِش اِشکتگاَت باوَرمند بوت و چه آیان کِساس پنچ هزار مردێن اَتنت.
چیا که سکّی و سۆریانی رۆچا منا وتی ساهگا داریت، وتی تمبوئے تها چێرَ دنت و تلارێئے سرا بُرزا اۆشتارێنیت.
هُداوند هماییئے گامان مُهرَ کنت که هُداوندئے راها شادهیَ کنت.
چه بازێن پریاتان دمُن برتگ، منی نُکّ هُشک اِنت و چمّ وتی هُدائے ودارا تهار بوتگاَنت.
وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے، گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.