2 او مردمان! تان کدێنا منی اِزَّت کَمشَرَپ کنگَ بیت؟ تان چنتا ناهودگیا دۆستَ دارێت و درۆگئے پدا گردێت؟ اۆشت...
بله تئو او هُداوند! وت منی چاگردا اِسپر ائے، منی شان و شئوکت ائے، منا سرپرازَ کنئے.
وتی مزَنشانێن هُدائے بدلا کاهوارێن جَلَبێن گۆکێئے بُتِش زرت.
درۆگبندان بێگواهَ کنئے، هُداوند چه هۆنیگ و پرێبکاران نپرتَ کنت.
بله بادشاه هُدائے درگاها شادهیَ کنت و هرکَس که گۆن هُدایا سئوگندَ وارت پَهرَ کنت، چیا که درۆگبندانی دپ چُپّ و بندگَ بیت.
بدکاران چه ماتئے لاپا وتی راه گار داتگ و چه پێدایشا گُمراه و درۆگبند اَنت.
او هاکمان! شمئے بێتئواری نااِنساپی نهاِنت؟ مردمانی نیاما په اِنساپ دادرسیَ کنێت؟
منی اَرواه شێرانی نیاما اِنت، آس بُن دئیۆکانی نیاما وپسان، هما مردمانی نیاما که دنتانِش تیر و نئیزه اَنت و زبانِش تێزێن زَهم.
ترا چه آیان نپرت اِنت که دلگۆشِش گۆن بےاَرزشێن بُتان اِنت، بله من تئیی سرا تئوکلَ کنان، او هُداوند!
شما سِتم دیستگێنانی شئوربندیان ریشکندَ کنێت، بله هُدا اِشانی پناهگاه اِنت.
آ دگه کئوم په چے شۆرشَ کننت و راج چیا مُپت و ناهودگێن پندلَ سازنت؟
تانکه آ په اِنساپ تئیی کئومئے سرا دادرسی بکنت، سِتَم دیستگێنانی سرا په اَدل.
موسّا و هارون پِرئونئے کرّا شتنت و گوَشتِش: ”هُداوند، اِبرانیانی هُدا چُشَ گوَشیت: ’تان کدێن گروناکَ بئے و منی دێما اۆشتئے و وتا بێکِبرَ نکنئے؟ منی مهلوکا بِلّ که رئوت و منا پرستشَ کنت.
سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ، من ترا نجاتَ دئیان و تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.“
یَهودی هم گۆن آییا همتئوار بوتنت و گوَشتِش: ”هرچے که تِرتولُسا گوَشتگ، همے پئیما اِنت.“