8 منا چه سجّهێن ناپرمانیان چُٹّێن و اَهمکانی کَلاگی مکن.
مارا همساهگانی ریشکندی کرتگ و کِرّ و گوَرئے مردمانی کلاگی.
همساهگانی دێما رُسوا بوتگێن و کَش و کِرّئے مردمانی کَلاگی.
ایسّا مَسیها وتی زند په ما نَدر کرت که مارا چه مئے سجّهێن سِلکاریان بمۆکیت و په وت کئومے پاک و پلگار بکنت که آییئے جندئیگ ببیت و اے کئوم په شرّێن کارئے کنگا هُبّیگ و هُدۆناک ببیت.
آ، مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما ایسّا بکن، چێا که آ وتی کئوما چه آیانی گناهانَ رَکّێنیت.“
آ وت اِسراییلا مۆکیت چه آیانی سجّهێن گناهان.
هما بێنَنگیا دور کن که منا چه آییا تُرسیت، که تئیی هُکم نێک اَنت.
آ وهدا که گناه منی سرا لُمبتنت، تئو مارا بکشِت.
چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت... هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.
او هُدا! او منی رَکّێنۆکێن هُدا! منا چه هۆن و کۆشئے گناها برَکّێن و زبانُن تئیی اَدل و راستیا نازێنیت.
دپا په من پَچَ رێچنت و گوَشنت: ”هه، هه، هه! گۆن وتی چمّانِن دیستگ!“
منی رنج و سکّیان بچار و سجّهێن گناهانُن ببَکش.
او هُداوند! په وتی نامئیگی منی گناه و مئیاران ببَکش، چیا که مزن اَنت.
په هُداوندا ودارَ کنان چه هما نِگهپانان گێشتر که سُهبئے ودارا اَنت، هئو، چه هما نِگهپانان گێشتر که سُهبئے ودارا اَنت.