7 ”بله نون او هُداوند! من چِه چیزّئے ودارا آن؟ اُمێتُن تئیی سرا اِنت.
اُمێتئے هُدا که شما آییئے سرا باور کرتگ، شمئے دلا چه شادهی و سُهل و آرامیا پُرّ کنات، تان گۆن پاکێن روهئے واک و زۆرا چه اُمێتا سررێچ ببێت.
او هُداوند! په تئییگی اِنت که ودارا آن. او هُداوند، منی هُدا! اے تئو ائے که پَسّئوَ دئیئے.
منی اَرواه په هما نجاتا تلوسیت که چه تئیی نێمگا اِنت، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
او هُداوند! په هما نجاتا وداریگ آن که چه تئیی نێمگا اِنت و تئیی هُکمانی رَندگیریا کنان.
او هُداوند! وداریگ آن که تئو برَکّێنئے.
هما وهدا اورشَلیمئے شهرا، شَمون نامێن مردے هستاَت که پهرێزکار و هُدادۆستے اَت و بنی اِسراییلیانی رَکّێنۆکئے رَهچار اَت و هُدائے پاکێن روه، گۆن آییا گۆن اَت.
کبر آیانی اَبدمانێن لۆگَ بیت، نَسلانی نَسل، آیانی مِنندجاه، هرچُنت که کَلّگانا وتی نامِش پِر کرت.