1 گوَشتُن که ”پهرێزَ کنان تان گۆن وتی زبانا گناه مکنان. تان وهدے بدکارے منی کِرّا اِنت وتی دپا لگامَ کنان.“
هُداوند! په منی دپا نِگهپانے بدار و منی لُنٹانی دروازگئے دپا پاسپانی بکن.
آ کَس که وتا هُدادۆستے زانت بله وتی زبانئے مَهارا داشتَ نکنت، وتا رَدَ دنت و گلاێنیت و آییئے ”هُدادۆستیا“ پائدگے نێست.
ورناێن مردمے چۆن وتی راها پاک داشتَ کنت؟ گۆن تئیی هبرئے رَندگیریا.
وتی زبانا چه بدیا دور بدار و لُنٹان چه درۆگا.
گوَشنت: ”ما گۆن وتی زبانا کامیاب و سۆبێنَ بێن، مئے دپ و لُنٹ هم گۆن ما اَنت، مئے واجه و مستر کئے اِنت؟“
منی اَرواه په اێمنی تهنا هُدائے رهچار اِنت، چیا که منی رَکّێنگ چه هماییئے نێمگا اِنت.
من هُدایا تئوارَ کنان و په کُمکا هماییا گوانکَ جنان، منی پریات گۆن هُدایا اِنت و آ منی آوازا گۆشَ داریت.