2 چیا که تئیی تیران منی جان سُپتگ و تئیی دستئے زۆر منی سرا کپتگ.
چیا که رۆچ و شپ تئیی دست منی سرا سنگین اَت، سجّهێن تاگتُن هُشگا اَت، چۆ که گرماگئے تَپتئے چێرا ببان. اۆشت...
بله هُدا آیان تیرَ جنت و اناگت ٹَپّیگَ بنت.
چیا که تئو آیانَ تاچێنئے، وهدے که وتی کمانا دێم په آیانَ ترّێنئے.
هُداوندا! منی سرا رهم کن چیا که گیمّرتگان. او هُداوند! منا دْراه بکن چیا که جسم و جانُن پرێشان اِنت.