12 آ که منی کۆشئے رندا اَنت، دام چێرَ کننت، بدواه منی گُمسار کنگئے هبرا کننت و سجّهێن رۆچا پندلَ سازنت.
چیا که په سُهل و اێمنی هبرَ نکننت، په آ مردمان که مُلکا آرام و بێجاک نِشتگاَنت پُرمکرێن هبر پئیمَ کننت.
گُروناکان په من دام چێر گێتکگ، دامی چمّگ. منی راها تَلکِش چێر کرتگ. اۆشت...
منا چه هما داما برکّێن که بدکاران چێر گێتکگ، چه آیانی تَلکا.
آ که منی زِندئے تباهیئے رندا اَنت، رسوا و شرمندگ باتنت. آ که په منی تاوانا پندلَ جۆڑێننت، پُشتا بکنزات و پَشَل باتنت.
بدکاران په من دامے چێر گێتکگ، بله من چه تئیی رهبندان نٹگلتگان.
چیا که بیگانگ، منی دێما په دژمنی پاد آتکگاَنت و سِتمگر منی کۆشئے پدا اَنت، هما که هُدایا وتی چمّانی دێما نئیارنت. اۆشت...
شێرئے پئیما وتی کمینا ودارَ کنت، ودارَ کنت و نِزۆر و ناتوانان وتی پنجگا کاریت، پنجگا کاریت و داما دئورَ دنت.
مُردگانی وڑا چه یاتا شتگان و پْرشتگێن کونزگێئے پئیما بوتگان.
دژمن په بدواهی منی بارئوا گوَشنت: ”کدێنَ مریت و نامی گارَ بیت؟“
آ گئیرت که منا په هُدائے لۆگا هستاِنت، منا جانسۆچَ کنت و باهێنیت و تئیی رَد و بد کنۆکانی رَد و بد، منی سرا کپتگاَنت.
منی چمّ چه اندۆها تهار بوتگاَنت. او هُداوند! هر رۆچ ترا تئوارَ کنان و دستان په تئو شَهاران.