31 هُداوندئے شَریَت آییئے دلا اِنت و پادیَ نلَکُشنت.
او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت، تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“
من تئیی هبر وتی دلا اَمبار کرتگاَنت که تئیی هلاپا گناه مکنان.
هُداوند هماییئے گامان مُهرَ کنت که هُداوندئے راها شادهیَ کنت.
آ نئیلیت که تئیی پاد بلکُشیت، آ که تئیی نِگهپانیا کنت وابَ نکپیت.
تئیی هُکم منا چه منی دژمنان داناترَ کننت، که مدام گۆن من گۆن اَنت.
مئے دل چه تئو پِر نترّتگ و پاد و گام چه تئیی راها در نبوتگ.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگاَنت.
بله کمّے منتگاَت بٹگلان، نزّیک اَت پاد بلکُشنت.
رَکّێنگ و نجاتئے وشّێن هالُن مزنێن دیوانا جار جتگ. او هُداوند! هما ڈئولا که تئو زانئے من وتی دپ لگام نجتگ.