23 هُداوند هماییئے گامان مُهرَ کنت که هُداوندئے راها شادهیَ کنت.
وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے، گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.
منا چه جُهلانکێن کَلّێا در آورتی، چه گِل و گنداپا، منی پادی تلارێئے سرا اۆشتارێنت و گامی مُهر کرتنت.
هُداوند تئیی هر رئوَگ و آیگئے نِگهپان اِنت انّون و تان اَبد.
اَدل، آییئے دێما رئوانَ بیت و په آییئے گامان راهے تئیارَ کنت.
آ نئیلیت که تئیی پاد بلکُشیت، آ که تئیی نِگهپانیا کنت وابَ نکپیت.
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگاَنت.
په تئیی هُکمانی برجاه دارگا منی راه مُهر و مُهکم باتنت.
نۆکێن سئوتے منی دپا داتی، مئے هُدائے ستا و سنائے شئیر. بازێنے گندیت و منّیت و هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.