18 هُداوند بێگناهانی رۆچانی نگهپان اِنت و میراسِش نمیرانَ بیت.
که هُداوند پهرێزکارانی راهئے نگهپان اِنت، بله بدکارانی راه تباهی و بێگواهی اِنت.
پرچا که گناهئے مُزّ مَرک اِنت بله هُدائے بَکشش نمیرانێن زِند اِنت که چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها رسیت.
بله هُداوندئے مِهر، اَزل تان اَبد هما مردمانی همراه اِنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت و آییئے اَدل، اِشانی چُکّ و نماسگانی همراه،
بله پدا هم هُدائے سرا باورمند مُهرَ اۆشتنت، لۆگێئے مُهکمێن بنیادئے پئیما. هُدایا وتی باورمندانی سرا اے هبر نَکش کرتگ و مُهر جتگاَنت: ”هُداوند وتی مردمان پجّاهَ کاریت“ و ”هرکَس که هُداوندئے ناما گیپت، باید اِنت وتا چه بدکاریا دور بداریت.“
گۆن وتی سر و سۆجان منا رهشۆنیَ کنئے و رندا گۆن شان و شئوکتے زورئے.
بلاه و سکّیانی رۆچان چیا بترسان، آ وهدا که رَد دئیۆکانی بدی منا انگرَّ کنت؟
تئیی مِهرا گَلَ بان و شادهیَ کنان، چیا که تئو منی سیهرۆچی دیستگاَنت و منی اَرواهئے سکّیانی نێمگا هئیال گوَر کرتگ.
اے هما چیزّ اِنت که هماییا مارا لبز و واده داتگ، بزان نمیرانێن زِند.
تانکه، هما پئیما که گناها چه مَرکئے راها بادشاهی کرت، رهمت هم چه پاکی و پَلگاریا بادشاهی بکنت و چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها مارا دێم په نمیرانێن زِندا ببارت.
دنیائے سجّهێن هُداناباورێن مردم اے چیزّانی رَندا تچنت، بله شمئے آسمانی پتَ زانت که شمارا اے چیزّ پَکار اَنت.
بله هُداوند بدکارئے سرا کندیت، چیا که زانت آییئے رۆچَ کئیت.
منی وهد و دمان تئیی دستا اَنت، منا چه دژمنان برَکّێن، چه همایان که منی رندا کپتگاَنت.
آییا چه تئو زِند لۆٹت و تئو بَکشات، رۆچانی دْراجی، اَبد تان اَبد.
تئو منا زِندئے راها سۆجَ دئیئے و وتی بارگاها منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے. تئیی راستێن کَشا، وشّی اَبدمان اِنت.