11 پُرکِبرانی پاد منی سرا اێر مبات، بدکارانی دست منا سرگردان مکنات.
من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان.
وتی هِزمتکارئے سلامتی و وشهالیئے زمانتا بدئے، مئیل که گُروناک منی سرا زُلم بکننت.
گُروناکێن مردم په من کلَّ کۆچنت، تئیی شَریَتئے هلاپا.
هرچُنت که گُروناکێن مردمان منی سرا درۆگێن بهتام جتگ، بله من په دل و سِتک تئیی رهبندان برجاهَ داران.
گُروناکێن مردم منا دائما کَلاگَ بندنت، بله من تئیی شَریَتا یلهَ نکنان.
بدکار گۆن کِبر نِزۆرێنان شکارَ کنت، بِلّ که وتی پندلانی داما گرپتار ببیت.
نون منِ نِبوکَدنِزَر آسمانانی بادشاها ستا کنان، ساڑایان و شرپَ دئیان چێا که آییئے سجّهێن کار راست اَنت و آییئے راه په اِنساپ. آ، گُروناکانی گردِنا جَهل کرتَ کنت.“
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، منَ نلرزان.