25 مئیل وتی دلا بگوَشنت: ”هه، هه، هه! په وتی اَرمانا رستێن.“ مئیل بگوَشنت: ”لُنکهے کرت و اێرِن برت.“
آیان مارا زندگا اێر برتگاَت وهدے هِژمِش مئے سرا چِست اَت.
هرچے که آیانی دلا اَت، ایسّایا هما دمانا مارت و گوَشتی: ”شما په چے وتی دلا چُشێن هئیالَ کنێت.
بله شَریَتئے لهتێن زانۆگر که اۆدا نِشتگاَت، وتی دلا گوَشتِش:
اۆست و اُمێتی په هُدا بستگ، اگن هُدایا دۆست اِنت، برَکّێنیتی، چێا که گوَشتگاَتی: ’من هُدائے چُکّ آن.‘“
هُداوند! بدکارانی اَرمانان پوره مکن، وهدے اُرشَ کننت آیانی پندلان سۆبێن بئیگا مئیل. اۆشت...
وتی دلا گوَشتِش: ”آیان سَرجمیا وتی پنجگئے چێرا کارێن،“ گڑا هُدائے سجّهێن دیدارجاهِش اے سرڈگارا سۆتکنت.
چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت... هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.
منا بدکارانی همراهیا گِرّان مکن و مکَشّ، هما که رَدێن کارَ کننت و گۆن همساهگان چه سُهل و سَلاها هبرا اَنت، بله دلِش چه شِرّ و شۆرا پرّ اِنت.
په دژمنانی واهگا منا یله مکن، چیا که درۆگێن شاهد منی هلاپا پاد آتکگاَنت که جنگ و چۆپئے آسا دمنت.
دُژمنا گوَشت: ’من اِشانی رندا کپان و رسێنانِش، مالانی آوارا بهرَ کنان و وتی اَرواها سێراپَ کنان. زهما کَشّان و منی دستِش تباهَ کنت.‘
آ که منی سرا ”هه، ههَ“ کننت، چه پَشَلیا پُشتکا کنزاتنت.