23 آگاه بئے و په منی دادرسیا جاه بجن. او منی هُدا، او منی هُداوند! په منی هکّا.
او هُداوند! آگاه بئے. په چے واب ائے؟ جاه جن و مارا تان اَبد یله مکن.
او هُداوند! گۆن وتی هِژما جاه بجن و منی دژمنانی گَزبئے دێما پاد آ! آگاه بئے، او منی هُدا! تئو ائے که دادرسیئے جارِت جتگ!
تومایا گوَشت: ”او منی هُداوند، او منی هُدا!“
او هُداوند! تئیی بارگاها پریاتَ کنان و گوَشان: ”تئو منی پناهجاه ائے و زندگێنانی زمینا منی بهر.“
آ منا گوانکَ جنت و گوَشیت: ’تئو منی پت ائے، منی هُدا و منی نجاتئے تلار.‘
اِپراییم، بِنیامین و مَنَسّیئے دێما، وتی واک و تاگتا بُرز کن و په مئے رَکّێنگا بیا.
من هچ گناه و مئیارے نکرتگ، بله اے اَنگت منی سرا اُرُش کنگا تئیار اَنت. په منی کُمکا پاد آ و منی هالا بچار.
بِلّ که کئومانی رُمب تئیی گوَرا یکجاه بنت، چه بُرزا اِشانی سرا هاکمی بکن!
او آدلێن هُدا که دل و درونانَ زانئے! بدکارانی شِرّیان هلاس کن و پهرێزکاران په دل مُهر بدار.
چیا وتی دێما چێرَ دئیئے و په چے مئے بزّگی و لگتمالیا شمۆشئے؟
او هُدا! جاه جن و وتی هکّئے دێمپانیا بکن، یاتا بکپ که نازانت سجّهێن رۆچا چِه پئیما تئیی سرا کندنت.
منی هکّئے دێمپانیا بکن و منی پُشت بئے، وتی کئولئے هسابا منا زندگ بدار.