22 او هُداوند! تئو اے دیستگ، چُپّ و بێتئوار مبئے. هُداوندا! چه من دور مبئے.
او هُداوند! په چے دور اۆشتاتگئے؟ چیا وتا سکّێن ساهتان چێرَ دئیئے؟
هُداوندا گوَشت: ”منی مهلوک که مِسرا اِنت، من آیانی بزّگی شَرّیا دیستگ. من دیستگ که وتی بیگارگیرانی سئوَبا چۆن پِریاتَ کننت. آیانی دردان شَرّیا زانان.
او هُداوند، او منی تلار! ترا تئوارَ کنان، چه من نادلگۆش مبئے. اگن تئو بێتئوار ببئے، همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
او هُدا! چه من دور مبئے. او منی هُدا! منی مدتا اِشتاپ کن.
او هُداوند! منا یله مکن. او منی هُدا! چه من دور مبئے.
چه من دور مبئے، چیا که سکّی و سۆری نزّیک اِنت و کَسّے په کُمکا نێست.
او هُدا! بێتئوار مبئے، هامۆش مبئے و هُشکا مَنِند، او هُدا!
تئو اے کار کرتگاَنت و من هچّ نگوَشت، هئیالِت کرت که من تئیی پئیمێنے آن. بله نون ترا ملامتَ کنان و تئیی مئیار و گناهان تئیی چمّانی دێما اێرَ کنان.
”او هُداوند! منی دْوایا بِشکن و په کُمکا منی پریاتئے نێمگا دلگۆش کن، ارسانُن مشمۆش و بێتئوار مبئے. چیا که تئیی گوَرا مهمانێئے پئیما آن، دَرامدے، وتی پت و پیرێنانی ڈئولا.
بله تئو، او هُداوند! دور مبئے. او منی زۆر و تئوکل! په منی کُمکا اِشتاپ کن.
من مِسرئے سرڈگارا وتی مردمانی سکّی و سۆری دیستگاَنت، آیانی پریات و زاری اِشکتگاَنت، په آیانی رَکّێنگ و آزات کنگا اێر آتکگان. بیا، نون من ترا پدا مِسرا رئوانَ دئیان.‘
بله اَلبت تئو گندئے. سَکّی و سۆریانَ گندئے، تان کار و اِهتیارا وتی دستا بدارئے. بزّگ و بێچارگ وتا تئیی سپردگَ کننت، چۆرئوانی مَدَت کنۆک تئو ائے.
بازێن نَرێن گۆکێا منی چپّ و چاگرد گپتگ، باشانئے سرڈگارئے زۆراورێن گۆکان منا اَنگِرّ کرتگ،