19 مئیل که پرێبکارێن دژمن منی سرا شادهی کننت، مئیل هما که مُپت و ناهکّا چه من بێزار اَنت چمُّک و پونزُک بکننت.
آ که بێسئوَب چه من نپرتَ کننت چه منی سرئے مودان گێشتر اَنت. بازێنے منی گار کنگئے رندا اِنت دژمن منی سرا درۆگێن بُهتامَ جننت. چه من لۆٹنت هما چیزّان پِر بترّێنان که من ندُزّتگاَنت.
آیانی شَریَتا نبشته اِنت که ’مُپتا چه من نَپرتِش کرت.‘ اے ڈئولا اے هبر راست و سَرجم بوت.
سرزۆر و سلامت اَنت، آ که منی دژمن اَنت، بازێنے بے سئوَبا چه من نپرتَ کنت.
چۆ مبیت دژمن بگوَشیت: ”من آییئے سرا سۆبێن بوتگان“، بدواه شادان ببیت که منَ لرزان.
چیا که گوَشتُن: ”وهدے پادُنَ لرزیت، هما مردمان منی سرا شادهی کنگا مئیل که وتا چه من مسترَ زاننت.“
هاکم منا مُپت و ناهکّ آزارَ دئینت، بله منی دل تئیی هبرانی سرا لرزیت.
منا گۆن نپرتیێن هبران چپّ و چاگردِش کرتگ، بێسئوَبا گۆن من په جنْگا پاد آتکگاَنت.
بله وهدے ٹگلُن وارت پَست و لگۆر گۆن مزنێن شادهیے مُچّ بوتنت، منی هلاپا وهدے من سهیگ نهاتان، آ منا درّان اتنت و بسِّشَ نکرت.
او منی هُدا! تئیی سرا تئوکلَ کنان، مئیل که پَشَل و شرمندگ ببان و دژمن منی سرا بالادست ببنت.
چیا که کپگی آن و منی درد مُدام گۆن من گۆن اِنت.
آ که نێکیئے بدلا گۆن من بدیَ کننت، منی دژمن و بُهتام جنۆک اَنت، چیا که من نێکیئے رندا آن.
او هُدا! تئو زانئے که من اهمکی کرتگ، منی گناه چه تئو چێر نهاَنت.