7 هُداوندئے پرێشتگ هُداتُرسانی چپّ و چاگردا پَلّے بندیت و آیان نجاتَ دنت.
تئیی بارئوا پرێشتگان هُکمَ کنت که تئیی سجّهێن راهان، تئیی نِگهپانیا بکننت.
منی هُدایا وتی پرێشتگے راه دات که شێرانی دپی بست. شێران منا هچّ تاوان ندات. او بادشاه! همینچک که من هدائے دێما بێگُناه آن، همینچک تئیی دێما هم من هچّ رَدێن کارے نکرتگ.“
هُژّار بێت. چه اے کَسانێنان یکّێا هم کماَرزش مزانێت و اێر مجنێت. من شمارا گوَشان که آسمانا اِشانی پرێشتگ، مُدام منی آسمانی پتئے چِهرگا گندنت.
وهدے آ گریب مُرت، پرێشتگان آ زرت و اِبراهێمئے کِرّا برت. هَزگارێن مرد هم مُرت و مردمان کَبر و کَپن کرت.
چه جنۆزام یا چۆرئوێئے مجبوریا ناجائِزێن پائدگ چِست مکن.
اگن تئو وتی همساهگئے چادِر په زمانَت وتی کرّا اێر کرت، گڑا چه رۆنندا پێسر پِری تَرّێن.
سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ، من ترا نجاتَ دئیان و تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.“
هر وهدا که ترا گوانکُن جتگ تئو منا پَسّئو داتگ، منی دل مزن کرتگ و منا زۆر و واک بَکشاتگ.
تئو چه پُشتا و دێما منا چَپّ و چاگرد کرتگ و وتی دست منی سرا اێر مُشتگ.