22 او هُداوند! تئیی مِهر مئے سرا ساهێل بات، هما دابا که اُمێتِن په تئو بستگ.
بله تئیی مِهرئے سرا تئوکلَ کنان، دلُن گَل و بالَ بیت که تئو منا رَکّێنتگ.
تئیی مِهر منی تسلّا بات، هما پئیما که تئو گۆن وتی هزمتکارا کئول کرتگ.
گڑا ایسّایا وتی دست آیانی چمّانی سرا پِر مُشت و گوَشتی: ”هما ڈئولا که شما باور کرتگ، گۆن شما هما ڈئولا ببیت.“
گۆن وتی هزمتکارا کرتگێن کئولا یات کن، که تئیی کئول منی اُمێت اِنت.
بدکارئے رنج و اَزاب باز اَنت، بله هُداوندئے مِهر هماییئے چَپّ و چاگردا گیپت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.