1 بَهتاور هما اِنت که هُداوند چه آییئے ناشَریان سر گوَستگ و گناهی بَکشگ بوتگاَنت.
تئو وتی کئومئے مئیارباری بَکشِتنت و آیانی سجّهێن گناه پۆشِتنت. اۆشت...
بَهتاور هما اَنت که وتی پۆشاکانَ شۆدنت تانکه چه زِندئے درچکا ورگئے اجازتِش ببیت و چه شهرئے دروازگان، تها شت بکننت.
بَهتاور هما اِنت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت و دێما گۆن پُرکبرێنانَ نکنت، گۆن همایان که درۆگێن هُدایانی رَندگیریا گُمراه اَنت.
بَهتاور اَنت هما که اَدلا برجاه دارنت، هما که مُدام اِنساپئے سرا کارَ کننت.
ایسّایا آییئے پَسّئوا درّاێنت: ”بَهتاور هما اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت و آیانی سرا کارَ کننت.“
نادان وتی دلا گوَشیت: ”هُداے نێست.“ اے پَلیتّ اَنت و کارِش بَژناک، نێککارے نێست.
آسکئے پئیما که په کئورئے آپان زهیروار اِنت، همے پئیما، او منی هُدا، منی اَرواه تئیی زهیران اِنت.
ایسّایا دَرّاێنت: ”او شَمون، او یونائے چُکّ! تئو بَهتاورے ائے، چێا که اے هبر انسانێا په تئو زاهر و پَدّر نکرتگ، منی پت که آسمانا اِنت، آییا پَدّر کرتگ.
بَهتاور هما اِنت که هُداوندئے تُرسی دلا اِنت و آییئے پرمانبرداریا گامَ جنت.
او هُداوند! بَهتاور هما اَنت که شادمانیئے آوازا پجّاهَ کارنت و تئیی بارگاهئے نورا گامَ جننت.
او لشکرانی هُداوند! بَهتاور اِنت هما که تئیی سرا تئوکلَ کنت.
او پُرزۆرێن مرد! چیا بدیئے سرا پهرَ کنئے؟ هُدائے مِهر دایمی اِنت.
دلُن چه زێباێن گالان سررێچ اِنت، شئیرے په بادشاها گوَشان، زبان، زبردستێن نبیسۆکێئے کَلَمئے پئیما اِنت.
او هُدا! منی دْوایا بِشکن و وتا چه منی زاری و پریاتان چێر مدئے.
هما که تئیی سجّهێن گناهانَ بَکشیت و تئیی درستیگێن نادراهیان دراهَ کنت.