4 منا چه آ داما در بیار که په من چێر و اَندێم اِنت، چیا که منی پناه تئو ائے.
منی چمّ مُدام دێم په هُداوندا اَنت، چیا که هما اِنت که منی پادان چه داما آزاتَ کنت.
گُروناکان په من دام چێر گێتکگ، دامی چمّگ. منی راها تَلکِش چێر کرتگ. اۆشت...
هۆش و سار بکننت و چه شئیتانئے داما بچُٹّنت، هما شئیتان که اے مردمی بندیگ کرتگاَنت تانکه آییئے واهگا سرجم بکننت.
منی پادانی دێما دامِش چێر کرت و اَرواهُن سرشکون بوت. راهئے سرا چاتِش کۆتک، بله وت اۆدا شکون بوتنت. اۆشت...
او هُداوند! منی دپئے هبر و دلئے پگر و هئیال تئیی دلا بننداتنت، تئو که منی تلار و پُشت و پناه ائے.
مئے زندی انچۆ رَکّێنت که بالی مُرگے چه شکاریئے داما، دام دِرت و ما رکّتێن.
چیا که مُپت و ناهکّا په من دامِش چێر گێتکگ و په منی اَرواها کلِّش کۆتکگ.
هُداوندا که ستا و سنائے لاهک اِنت تئوارَ کنان و چه وتی دژمنانَ رکّان.
منی اَرواها تازگَ کنت و په وتی نامئیگی پهرێزکاریئے راهان منا دێما بارت.